Με το που ανακοινώθηκε η έκθεση του Van Gogh για την Ελλάδα, το attend button στο facebook χρειάστηκε κλάσματα του δευτερολέπτου να πατηθεί. Και έκτοτε αναμονή μέχρι την χτεσινή ημέρα που κατάφερα να πάω.
Κάτι περίεργο συμβαίνει με μένα σε τέσσερις μόνο περιπτώσεις.
Φωτογραφίες: Νίκη Ξημέρη
Όταν πηγαίνω σε συναυλίες, επιδείξεις μόδας, παραστάσεις χορού και εικαστικές εκθέσεις, που πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω. Σαν να μεταμορφώνομαι και να ενσαρκώνω ένα διαφορετικό ρόλο κάθε φορά προσαρμοσμένο στα δεδομένα που εισπράττω εγώ από τον εκάστοτε καλλιτέχνη/δημιουργό.
Στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση μιλάμε για έναν καλλιτέχνη ασύλληπτης βαρύτητας που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να δω και να θαυμάσω έργα του από κοντά.
Με την είσοδό μου στο Μέγαρο άρχισε να με διαπερνά κάτι μεταφυσικό και υπέροχο. Κάτι που επιβεβαιώθηκε με την ανάγνωση του εισαγωγικού quote του Vincent Van Gogh:
“Για να δουλεύουμε καλά, πρέπει να τρώμε καλά, να μένουμε σε ένα ασφαλές σπίτι, να έχουμε ένα φλερτάκι κάπου – κάπου, να καπνίζουμε την πίπα μας και να πίνουμε και λίγο καφέ με την ησυχία μας“.
Πόσο απλό, λιτό και περιεκτικό ρητό που αν κάτσεις να το σκεφτείς είναι ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι και ένα λεπτό χρειάστηκε για να μου θυμίσει το νόημα της ζωής.
Έπειτα είπα θα απομονώσω όλες τις έννοιες και απλά θα απολαύσω αυτή την έκθεση μπαίνοντας για λίγο στην ιδιοσυγκρασία αυτού του τεράστιου ανθρώπου που αναγνωρίστηκε τελικώς μετά θάνατον αλλά άφησε σπουδαίο έργο ευτυχώς για εμάς.
Η έκθεση Van Gogh Alive – The experience στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι όσα ακριβώς περιγράφει ο τίτλος. Μία βιωματική εμπειρία χωρίς διακρίσεις, για όλες τις ηλικίες για όλο τον κόσμο και σίγουρα και εκείνους που θέλουν να ανακαλύψουν και άλλα μονοπάτια σε αυτό τη μονοδιάστατη καθημερινότητα που άλλοι θέλουν να μας εντάξουν.
Μόλις λοιπόν ξεκινήσεις την περιήγηση σε αυτή την πολυσυζητημένη έκθεση και πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα -που φυσικά δεν μιλάω σαν ειδικός- είναι πως γνωρίζεις τη ζωή και το έργο του Van Gogh, αναγνωρίζεις με μία γρήγορη ματιά τα πολύ οικεία και γνωστά έργα του και έπειτα πας να εμβαθύνεις σε αυτά, κατεβαίνοντας σε ένα άλλο επίπεδο όπου μπαίνεις σε ένα άκρως βιωματικό και εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη.
Πίνακες σε γιγαντιαίες οθόνες, προβολείς, εικόνες στους τοίχους, τα πατώματα, 3d slides με τα αριστουργήματά του, καμβάδες όπου μπορείς και εσύ να ζωγραφίσεις, γράμματα, quotes, όλα σε υψηλή ανάλυση και λεπτομέρεια, ότι χρειάζεται για να μπεις για λίγο στη ζωή του καλλιτέχνη και να καταλάβεις το μεγαλείο του, αποτυπωμένα σε μία live συμφωνία φωτισμού, χρωμάτων ήχων και μουσικής όπως περιγράφεται το σκηνικό που έχει οργανώσει η Grande Exhibitions με τη Λάβρυς.
Και έχεις ήδη μεταφερθεί σε μία άλλη διάσταση, σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη ψυχοσύνθεση. Σαν να είσαι μέρος των έργων του και νιώθεις πρωταγωνιστής.
Δεν μπορώ να αποτυπώσω με λέξεις τη γαλήνη που δημιούργησε όλη αυτή η εικόνα και δε μπορώ να περιγράψω πόσο αρμονικά έδεσε όλο αυτό με μία υπέροχη μουσική ένδυση που χάιδεψε τρυφερά τα αυτιά μου έπειτα από την καθημερινή φασαρία της πόλης.
Παρόλο το πλήθος του κόσμου, ένιωσα όπως στις τέσσερις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω, πως ήμουν μόνη μου και απολάμβανα αυτό που ήθελε να μου περάσει ο καλλιτέχνης σαν να ήμασταν εκεί μαζί παρέα και με ξεναγούσε στον κόσμο του. Και τα κατάφερε.
Παρατηρητής του έργου του από τόσο κοντά σε σημείο προσομοίωσης και επιθυμίας αλλαγής πολλών πραγμάτων στη ζωή μου έπειτα από όσα είδα. Γιατί μέσα από την τέχνη βγαίνουν μεγάλες αλήθειες με πολύ αγνό τρόπο. Μέσα από τα μάτια αυτών που αποτύπωναν αλήθειες. Τις δικές τους αλήθειες. Και ο καθένας τις προσαρμόζει στα δικά του κενά, ή θέλω.
Μία εμπειρία που σίγουρα θέλω να ξαναζήσω και πλέον θα ακολουθώ σε όποιο προορισμό αποφασίσει να με πάει ο φωτογραφικός μου φακός και η ανάγκη μου για αντίστοιχες εικαστικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες.
